Beste lezers,
Met de Goldbergvariaties van Bach op de achtergrond, schrijf ik nu de laatste blogpost over Contrapunt. Door het verhaal was ik wel benieuwd geworden naar het muzikale stuk van Bach waar heel veel emotie in zit. Iedere variatie, 30 in totaal, bracht weer iets anders naar boven met de aria's als perfecte inleiding en afsluiting.
Buiten mijn comfortzone valt het boek zeker, maar het verhaal heeft me wel aangegrepen. Toen uiteindelijk bekend werd hoe de dochter is overleden, heb ik wel een traantje gelaten. De emoties van de moeder waren op een mooie manier verwoord en raakten me in mijn hart.
Dit boek heeft mij geleerd hoe een zorgzame moeder eruit ziet. Een moeder die een goede relatie heeft met haar dochter. De relatie met mijn moeder is ook goed, maar het is ook mooi om het een keer vanuit een ander perspectief te zien. Om het te zien in het leven van een ander. Vanuit de ogen van een ander, in dit geval de moeder zelf. Het is iemand waar je veel van kunt leren. Dat ik wat van de vrouw zou leren, was ook mijn verwachting. Niet alleen hoe je een zorgzame moeder kan zijn, maar ook hoe je om kunt gaan met een groot verlies. Je merkte duidelijk dat de moeder het moeilijk had en met zichzelf worstelde, maar daar heb ik van geleerd dat het niet erg is om je aan je gevoelens over te geven en het niet erg is als je ergens mee zit, zolang je het maar op een of andere manier kunt uiten, hetzij met muziek hetzij met een gesprek.
Wat mij aan het lezen heeft gehouden is het geheimzinnige rondom de dood van de dochter. Het wordt pas in de dertigste variatie bekend hoe de dochter aan haar einde is gekomen. Je moet het boek dus eigenlijk wel helemaal lezen, wil je weten wat er gebeurd is. Tijdens het lezen probeerde ik via alle herinneringen te bedenken hoe ze is overleden, maar het is niet makkelijk uit de herinneringen te halen.
Zoals ik al eerder in een post heb benoemd, interesseerde de uitleg van het stuk mij het minst. Hoe de sfeer van een bepaalde variatie was, was wel fijn om te weten, maar hoe de handen van de vrouw over de toetsen van piano gingen, vond ik wat minder interessant. De namen van "bekende" pianisten kwamen mij niet bekend voor, dus daar had ik niet veel aan. Ook de muzikale termen die werden gebruikt, kende ik (vaak) niet waardoor die stukken ook minder te begrijpen waren.
Maar ondanks die stukjes heb ik wel genoten van het verhaal rondom de vrouw en de dochter. Niet alleen de vrouw inspireert je, maar ook de dochter. Het leven van dochter bevatte pieken en dalen, maar ondanks alles heeft ze haar hoofd boven water gehouden en heeft ze alles weer op de rails gekregen. Helaas kwam er abrupt een einde aan haar leven. Ik had graag gezien hoe de dochter was geworden, hoe zij als moeder was geweest, maar dat is er helaas niet van gekomen.
In mijn eerste post had ik ook aangegeven dat ik het verband tussen Bach en de moeder wel interessant vond. Bach en de moeder maken namelijk hetzelfde mee: ze verliezen een kind. Hoe die totaal verschillende verhalen uit totaal verschillende periodes, in elkaar vervlochten zijn, vind ik erg mooi.
Ik vind dat Anna Enquist een prachtig verhaal heeft geschreven en ik vind het dan ook zeker een prestatie om zo'n pareltje te schrijven en uit te geven.
Het stapje buiten mijn comfortzone heeft bij mij zeker een andere interesse opgewekt, maar de spannende verhalen blijven toch wel op één staan bij mij.
Bedankt voor jullie tijd voor en interesse in de blogposts over Contrapunt van Anna Enquist. Ik vond het erg leuk om mijn bevindingen met jullie te delen.
Hopelijk tot de volgende keer!
Iris
Met de Goldbergvariaties van Bach op de achtergrond, schrijf ik nu de laatste blogpost over Contrapunt. Door het verhaal was ik wel benieuwd geworden naar het muzikale stuk van Bach waar heel veel emotie in zit. Iedere variatie, 30 in totaal, bracht weer iets anders naar boven met de aria's als perfecte inleiding en afsluiting.
Buiten mijn comfortzone valt het boek zeker, maar het verhaal heeft me wel aangegrepen. Toen uiteindelijk bekend werd hoe de dochter is overleden, heb ik wel een traantje gelaten. De emoties van de moeder waren op een mooie manier verwoord en raakten me in mijn hart.
Dit boek heeft mij geleerd hoe een zorgzame moeder eruit ziet. Een moeder die een goede relatie heeft met haar dochter. De relatie met mijn moeder is ook goed, maar het is ook mooi om het een keer vanuit een ander perspectief te zien. Om het te zien in het leven van een ander. Vanuit de ogen van een ander, in dit geval de moeder zelf. Het is iemand waar je veel van kunt leren. Dat ik wat van de vrouw zou leren, was ook mijn verwachting. Niet alleen hoe je een zorgzame moeder kan zijn, maar ook hoe je om kunt gaan met een groot verlies. Je merkte duidelijk dat de moeder het moeilijk had en met zichzelf worstelde, maar daar heb ik van geleerd dat het niet erg is om je aan je gevoelens over te geven en het niet erg is als je ergens mee zit, zolang je het maar op een of andere manier kunt uiten, hetzij met muziek hetzij met een gesprek.
Wat mij aan het lezen heeft gehouden is het geheimzinnige rondom de dood van de dochter. Het wordt pas in de dertigste variatie bekend hoe de dochter aan haar einde is gekomen. Je moet het boek dus eigenlijk wel helemaal lezen, wil je weten wat er gebeurd is. Tijdens het lezen probeerde ik via alle herinneringen te bedenken hoe ze is overleden, maar het is niet makkelijk uit de herinneringen te halen.
Zoals ik al eerder in een post heb benoemd, interesseerde de uitleg van het stuk mij het minst. Hoe de sfeer van een bepaalde variatie was, was wel fijn om te weten, maar hoe de handen van de vrouw over de toetsen van piano gingen, vond ik wat minder interessant. De namen van "bekende" pianisten kwamen mij niet bekend voor, dus daar had ik niet veel aan. Ook de muzikale termen die werden gebruikt, kende ik (vaak) niet waardoor die stukken ook minder te begrijpen waren.
Maar ondanks die stukjes heb ik wel genoten van het verhaal rondom de vrouw en de dochter. Niet alleen de vrouw inspireert je, maar ook de dochter. Het leven van dochter bevatte pieken en dalen, maar ondanks alles heeft ze haar hoofd boven water gehouden en heeft ze alles weer op de rails gekregen. Helaas kwam er abrupt een einde aan haar leven. Ik had graag gezien hoe de dochter was geworden, hoe zij als moeder was geweest, maar dat is er helaas niet van gekomen.
In mijn eerste post had ik ook aangegeven dat ik het verband tussen Bach en de moeder wel interessant vond. Bach en de moeder maken namelijk hetzelfde mee: ze verliezen een kind. Hoe die totaal verschillende verhalen uit totaal verschillende periodes, in elkaar vervlochten zijn, vind ik erg mooi.
Ik vind dat Anna Enquist een prachtig verhaal heeft geschreven en ik vind het dan ook zeker een prestatie om zo'n pareltje te schrijven en uit te geven.
Het stapje buiten mijn comfortzone heeft bij mij zeker een andere interesse opgewekt, maar de spannende verhalen blijven toch wel op één staan bij mij.
Bedankt voor jullie tijd voor en interesse in de blogposts over Contrapunt van Anna Enquist. Ik vond het erg leuk om mijn bevindingen met jullie te delen.
Hopelijk tot de volgende keer!
Iris
Reacties
Een reactie posten