Beste lezers,
Het is al een tijdje geleden dat ik wat gepost heb, maar ik heb eindelijk de tijd gevonden om een kwart van Contrapunt te lezen. Het was in het begin even inkomen, puur omdat ik dit genre niet gewend ben. Ik moest even doorbijten, maar de eerste 8 hoofdstukken heb ik gelezen.
Contrapunt is een psychologische roman en dat is ook duidelijk te merken. De spanning in boeken die ik normaal gesproken gewend ben, kom je hier niet tegen. Het gaat duidelijk over het rouwproces van de moeder. Hoewel nog niet naar voren komt wat er met de dochter is gebeurd, merk je wel dat het verhaal draait om de moeder-dochter relatie. Iedere herinnering draait namelijk om de band van de vrouw met haar dochter. De gevoelens die de vrouw heeft, komen nadrukkelijk aan bod. Zo merk je dat ze moeite heeft met het feit dat haar dochter opgroeit en ook dingen buitenshuis onderneemt. Als ze bijvoorbeeld naar de dansles van haar dochter kijkt, verwoordt Anna Enquist het op een herkenbare, mooie manier. "Zien hoe je eigen kind zich beweegt in de wereld buiten het gezin veroorzaakt gemengde gevoelens. Het past niet, denkt ze, dansen gebeurt in de huiskamer, zoals vroeger toen ze een baby'tje was en ik haar, zwierend door de kamer, op de arm hield.' (pagina 29) Deze gemengde gevoelens worden waarschijnlijk ook door veel moeders gedeeld.
Er gaat erg veel om in het hoofd van de vrouw. Niet alleen de herinneringen worden nauwkeurig beschreven, maar ook wat de vrouw denkt tijdens het spelen van de variaties komt nadrukkelijk naar voren. Ik zou moe worden van de hoeveelheid gedachtes die in haar hoofd omgaat. Alles wordt nauwkeurig beschreven met soms een vleugje filosofie. Het is overduidelijk een psychologische roman.
Het is best lastig om me te identificeren met de vrouw. Niet alleen omdat ik zelf geen moeder ben, maar ook omdat ik zo'n groot verlies nog niet heb meegemaakt in mijn leven. Ik ben mijn opa verloren toen ik 1,5 was, maar toen was ik te jong om het te begrijpen. Dat verwerkingsproces heb ik dan ook niet gehad. Ik kan me wel herkennen in het feit dat ze haar dochter mist en merkt dat de herinneringen langzaam verdwijnen. Ik heb soms ook momenten dat ik mijn opa mis en baal dat ik geen herinneringen aan hem heb onthouden en alles moet vernemen uit verhalen.
Voor mij is dit genre nieuw en ik kan het dus ook niet linken aan een eerder gelezen boek. Het enige wat ik kan bedenken is de film 'A beautiful mind'. Dat is ook redelijk psychologisch en diepgaand, maar er zijn geen momenten in de film die ik zou kunnen koppelen aan het verhaal van Anna Enquist. Wat nog wel in aanmerking komt, is dat in zowel het boek als in de film veel aandacht wordt geschonken aan wat er in het hoofd van de hoofdpersoon omgaat, maar wel met andere doeleinden.
Dit was de blogpost over het eerste kwart van Contrapunt. Ik hoop dat jullie er wat uit kunnen halen en er van hebben genoten. Ik zal proberen de volgende post over het volgende deel van het boek wat sneller te uploaden.
Tot de volgende keer!
Iris
Het is al een tijdje geleden dat ik wat gepost heb, maar ik heb eindelijk de tijd gevonden om een kwart van Contrapunt te lezen. Het was in het begin even inkomen, puur omdat ik dit genre niet gewend ben. Ik moest even doorbijten, maar de eerste 8 hoofdstukken heb ik gelezen.Contrapunt is een psychologische roman en dat is ook duidelijk te merken. De spanning in boeken die ik normaal gesproken gewend ben, kom je hier niet tegen. Het gaat duidelijk over het rouwproces van de moeder. Hoewel nog niet naar voren komt wat er met de dochter is gebeurd, merk je wel dat het verhaal draait om de moeder-dochter relatie. Iedere herinnering draait namelijk om de band van de vrouw met haar dochter. De gevoelens die de vrouw heeft, komen nadrukkelijk aan bod. Zo merk je dat ze moeite heeft met het feit dat haar dochter opgroeit en ook dingen buitenshuis onderneemt. Als ze bijvoorbeeld naar de dansles van haar dochter kijkt, verwoordt Anna Enquist het op een herkenbare, mooie manier. "Zien hoe je eigen kind zich beweegt in de wereld buiten het gezin veroorzaakt gemengde gevoelens. Het past niet, denkt ze, dansen gebeurt in de huiskamer, zoals vroeger toen ze een baby'tje was en ik haar, zwierend door de kamer, op de arm hield.' (pagina 29) Deze gemengde gevoelens worden waarschijnlijk ook door veel moeders gedeeld.
Er gaat erg veel om in het hoofd van de vrouw. Niet alleen de herinneringen worden nauwkeurig beschreven, maar ook wat de vrouw denkt tijdens het spelen van de variaties komt nadrukkelijk naar voren. Ik zou moe worden van de hoeveelheid gedachtes die in haar hoofd omgaat. Alles wordt nauwkeurig beschreven met soms een vleugje filosofie. Het is overduidelijk een psychologische roman.
Het is best lastig om me te identificeren met de vrouw. Niet alleen omdat ik zelf geen moeder ben, maar ook omdat ik zo'n groot verlies nog niet heb meegemaakt in mijn leven. Ik ben mijn opa verloren toen ik 1,5 was, maar toen was ik te jong om het te begrijpen. Dat verwerkingsproces heb ik dan ook niet gehad. Ik kan me wel herkennen in het feit dat ze haar dochter mist en merkt dat de herinneringen langzaam verdwijnen. Ik heb soms ook momenten dat ik mijn opa mis en baal dat ik geen herinneringen aan hem heb onthouden en alles moet vernemen uit verhalen.
Voor mij is dit genre nieuw en ik kan het dus ook niet linken aan een eerder gelezen boek. Het enige wat ik kan bedenken is de film 'A beautiful mind'. Dat is ook redelijk psychologisch en diepgaand, maar er zijn geen momenten in de film die ik zou kunnen koppelen aan het verhaal van Anna Enquist. Wat nog wel in aanmerking komt, is dat in zowel het boek als in de film veel aandacht wordt geschonken aan wat er in het hoofd van de hoofdpersoon omgaat, maar wel met andere doeleinden.
Dit was de blogpost over het eerste kwart van Contrapunt. Ik hoop dat jullie er wat uit kunnen halen en er van hebben genoten. Ik zal proberen de volgende post over het volgende deel van het boek wat sneller te uploaden.
Tot de volgende keer!
Iris
Leuke post! Ik hoop dat je hem snel uit hebt.
BeantwoordenVerwijderen